Tante Mitteke was de doula van mijn grootmoeder.
Een vriendin. Van in de verpleegsterschool, lang voor WOII.
Samen hebben ze tien kinderen op de wereld gezet.
Zeven meisjes. Drie jongens. In de ouderlijke slaapkamer.
Terwijl mijn grootvader warm water aandroeg. En propere doeken.
De haard brandend hield en de oudere kinderen bezig.
Tien keer. in dertien jaar.
Als klein meisje sprak Tante Mitteke tot mijn verbeelding.
Waarom zou een mevrouw dat in godsnaam doen, andere helpen bevallen?
Misschien omdat zelf geen kinderen had en zo toch babietjes kon zien?
Dat was de meest plausibele reden die ik kon bedenken.
Zelf ben ik in het ziekenhuis geboren. Hoewel luxueus,
hoor ik toch ook frustratie over die ervaring in de stem van mijn moeder.
Ze genoot tien dagen hotel service. En ik mocht niet bij haar op de kamer.
De zusters beslisten over alle doen en laten. Van haar én van mij.
Dat gaf rust. En zij had één en ander anders gewild.
Ik heb twee prachtig krachtige dochters. En ik smelt van babietjes.
Tien keer doen we niet meer. Haarden en zusters zijn er niet meer.
Bevallende vrouwen nog wel. En hun partners.
Die rustige warmte en samen weten kunnen gebruiken.
Van een zusterlijke vrouw. Eentje van nu.
Daarom ben ik een doula-in-wording.
En mijn grootmoeder en tante Mitteke?
Die houden samen een oogje in het zeil.
Ruime regio Mechelen
www.tanteMitteke.be – in de maak
